Blog?

Blog?? Wat is dat ook alweer? Ooo... De blog die ik aan het bijhouden was, maar waar ik zoals gewoonlijk niet zo goed in ben. Maar waar was ik gebleven? Het weeshuis... We hadden nog drie weken op ons project voordat we de stop hadden vanwege de verkiezingen. In de drie weken tijd hebben we hele leuke dingen met de kinderen gedaan, maar helaas is het niet helemaal lekker gelopen. Na een hele leuke week op ons project, begonnen ze aan ons te vragen of we misschien zeep voor ze konden kopen. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik daar het geld niet voor heb en dat we allemaal spullen voor de kinderen hebben gekocht om samen met ze te kunnen spelen. We kregen het idee dat ze ons niet begrepen want het hielt niet op. We zijn naar onze organisatie gegaan om te vragen of zij het misschien kunnen uitleggen aan de leiding. Ze zijn langs geweest en ze hebben het uitgelegd maar op een of andere manier kwam dit ook niet aan. Toen we de volgende dag met de kinderen naar het veld wilde, vertelde Philip dat we dat niet kunnen doen omdat we geen zeep hebben gekocht voor hun. Toen we hem probeerde uit te leggen stond hij ons gewoon uit te lachen, want volgens hem is het niet mogelijk dat blanken geen geld hebben. Ik kreeg het gevoel dat mijn werk met de kinderen helemaal niet gewaardeerd wordt en dat hij ons alleen maar ziet al een manier om aan spullen te komen.
Ik vond het geweldig om te zien blij de kinderen met ons waren maar het is zo vervelend dat het door een jongen van 19 wordt verpest. Ik heb met de organisatie gesproken en ze zeiden dat dit zo niet kan en dat ik na de break van de verkiezen verander van project. De laatste dagen voor de break hebben we geprobeerd om er nog een leuke tijd van te maken met de kinderen en ondanks dat de organisatie de zeep voor het weeshuis had gekocht konden we niet naar buiten toe omdat Philip vindt dat de kinderen er ziek van worden.
Ik vind het erg jammer dat ik de komende twee maanden er niet meer voor deze kinderen kan zijn, want ze verdienen de aandacht en zorg die we ze willen bieden.
Tanzania??
Dinsdag zesentwintig februari waren Hannah, Zoé en ik aan het praten over wat we wilde gaan doen tijdens de break van de verkiezing. Zoé vertelde dat ze waarschijnlijk naar Zanzibar en Tanzania wil gaan om niet binnen te zitten en niets te doen. Na er even over na te hebben gedacht vonden we het eigenlijk wel een heel goed idee om nu te reizen terwijl we twee weken vrij hebben inplaats van aan het einde. Na met de organisaties en onze ouders te hebben overlegt hebben we besloten dat we voor drie weken naar Tanzania gaan. Eerst een week op Zanzibar en daarna twee weken op het vaste land. Het enige was wel dat we met het vliegtuig moesten omdat het niet veilig genoeg is om een aantal dagen voor de verkiezingen met bus door Kenia te reizen. Dus meteen de volgende dag opzoek naar een vliegticket voor drie personen.
Wat kan er misgaan op een dag??
Die vraag kan je beter nooit aan je zelf stellen. Ons plan was om onze vliegtuigtickets te boeken en daarna naar onze projecten te gaan. Maar het boeken van onze vliegtickets was een stuk moeilijker dan ik had verwacht. We zijn naar het CIVS-office om te vragen wat het zou kosten om het bij hun te boeken, de prijs die ze gaven was bijna tweehonderd euro per persoon en we hadden gehoord dat de normale prijs rond de honderd euro zit, als je de tickets vroeg boekt. We vonden dit verschil gewoon te groot dus we zijn zelf opzoek gegaan naar tickets. We vonden een vergelijkingssite waar ze honderdtwintig euro per persoon waren. Dit vonden we een acceptabele prijs dus we hebben meteen geprobeerd te boeken. Maar op een of andere manier gaf hij een foutmelding aan. We dachten dat dit kwam doordat de internet connectie niet goed genoeg was. We zijn naar een internet cafe gegaan om het daar te proberen, maar daar gaf hij de zelfde foutmelding. Wij dachten dat dat misschien komt doordat je niets kopen via het internet in het internet cafe.
De enige andere oplossing die we hadden was naar huis toe gaan en vragen aan Lena, een vrijwilliger uit Duitsland, of we misschien haar laptop konden lenen zodat we alsnog de tickets konden boeken. We zijn er uiteindelijk achter gekomen dat het probleem niet bij het internet zit, maar bij de vergelijkingssite.
Dan toch maar opzoek naar een andere site waar we de vliegtuigtickets konden boeken. We kwamen uit op de site van fly 540, hier ging alles goed tot we moesten betalen. We wilden betalen met een visa-kaart van Hannah en toen vroegen ze om een wachtwoord. We wisten niet wat ze daarmee bedoelde dus hebben we contact opgenomen met Hannah haar vader. Hij kon ons Na wat zoekwerk vertellen dat je eerst een wachtwoord moet aanmaken als je die nog niet hebt. We hebben dit geprobeerd maar op een of andere manier gaf de site niet aan of het gelukt was.
We zijn terug gegaan naar de site van de vliegtickets om te betalen, maar de site gaf aan dat het te lang had geduurd en dat ze de tickets niet langer konden vasthouden. Toen we het opnieuw probeerde waren er geen vliegtickets meer voor zondag, dus dan maar op maandag. Terwijl we hier probeerde te betalen gaf de site aan dat de wachtwoord onjuist was.
Toen zijn we Hannah's mail maar even gaan controleren om te kijken of ze een mailtje had gehad van visa over haar wachtwoord. Ze had geen mail van visa maar wel van de vliegtuigmaatschappij. Daar stond de reservering voor de vliegtuigtickets voor zondag in, maar het zou niet mogelijk moeten kunnen zijn omdat we het wachtwoord niet hebben ingevoerd. We hebben snel de vliegtuigtickets voor maandag geannuleerd en zijn daarna snel naar onze vrijwilligersorganisatie gegaan om te vragen of ze ons misschien konden helpen.
Terwijl we de reserveringen van zondag aan ze lieten zien kregen we de reserveringen voor maandag binnen. Ze gaven dus aan dat die ook betaalt waren terwijl dat niet mogelijk zou moesten zijn omdat het wachtwoord niet goed was. David van de organisatie belde naar fly 540 om te vragen of ze beide betaalt zijn en of het mogelijk is om de tickets van maandag te annuleren. Ze konden bij fly 540 zien dat beide tickets betaalt waren en toen we vroegen of we de tickets van maandag konden annuleren zeiden ze dat we dan naar het hoofdkantoor moeten komen en dat ze tot zes uur ons konden helpen. We zijn meteen in een taxi gesprongen en naar het hoofdkantoor gereden. Door het vele verkeer in Nairobi hebben we er bijna anderhalf uur over gedaan, uiteindelijk kwamen we om vijf over vijf aan bij het hoofdkantoor. Na het verhaal te hebben uitgelegd, vertelde ze ons dat degene van de annuleringen van de tickets net naar huis toe is en dat we morgen maar terug moeten komen. Toen we dit niet accepteerden, kregen we een email adres. We moesten een bericht sturen met wat er gebeurt was en met de gegevens.
Na deze informatie moesten we weer anderhalf uur in de taxi zitten om terug naar huis te gaan. Het was ondertussen zo laat dat ik niet meer naar mijn project kon gaan om gedag te zeggen en Hannah moest nog wat geld brengen naar haar project. Voor het geld probleem hebben ze hier een heel handige oplossing. Ze noemen het mpesa, het is een soort bankrekening die aan je nummer gekoppeld is en daar kan je geld opzetten via een klein winkeltje die je in elke straat wel hebt. Van dat geld kan je bel tegoed kopen, in een winkel je boodschappen mee betalen of naar andere mensen toe sturen. Hannah proberen dus het geld via mpesa naar haar baas te sturen maar daarvoor had ze haar paspoort nodig en die lag thuis. We hadden niet genoeg tijd om hem op te halen, dus we moesten kijken of er nog een ander mpesapunt in de buurt zat die langer open bleef. We zijn snel naar huis gegaan, thuis aangekomen kwam ik er achter dat ik mijn huissleutels kwijt was. Ik heb snel de man van de taxi gebeld en ze lagen gelukkig in de taxi. We hebben uiteindelijk het geld kunnen versturen via een ander mpesapunt.
De volgende dag hebben we een mailtje gestuurd naar het email adres en binnen een paar uur hadden we wen mailtje terug dat de tickets voor maandag geannuleerd zijn en dat het geld wordt terug gestort op de rekening. Maar we gaan dus in een paar dagen tijd al naar Zanzibar. Dat wordt dus snel al onze spullen pakken en het vliegtuig naar Zanzibar nemen en we zien wel waneer we weer terug komen. Dat hangt maar net of van wat de verkiezingen gaan doen. Wat we kunnen al heel goed merken dat iedereen erg bang is voor wat er gaat komen maar ze zijn ook klaar om zichzelf te verdedigen als er wat mocht gebeuren. We hopen op vredige verkiezing.